27 mei Zoek de verschillen
Blijf op de hoogte en volg Ger
27 Mei 2014 | Spanje, Astorga
Dit wordt een lastige dag om te beschrijven.
Niet vanwege de feitelijkheden van de reis, dus laat ik daar maar mee beginnen. Zoals ik gisteren al beschreef hebben we overnacht in een hostel. In Nederland heet dit gewoon een hotel, maar dat klinkt natuurlijk veel te luxe voor eenvoudige pelgrims als wij. Daardoor kunnen we de bagage op de kamer laten en fietsen we zonder bagage over de pelgrimsbrug de stad in. We gedragen ons als echte toeristen want we maken foto's zonder af te stappen. Dat hoeft ook niet want het is zo vroeg dat alles nog dicht is. In de kathedraal is om 9 uur de mis en pas om half tien gaat hij open voor publiek; daar gaan we dus niet op wachten. Op de terugweg naar het hotel, oeps hostel, moeten we nog even moeite doen voor brood, want alle bakkers zijn vandaag vrij en slapen uit. Uiteindelijk lukt het ons bij een bar/panderie.
Na het ontbijt checken we uit en vertrekken bijna zonder te betalen. Alle andere dagen betalen we bij aankomst en hier gebeurt dat bij vertrek. Ik hoop dat ze begrepen hebben dat onze vergissing oprecht was, want ik voel me er redelijk ongemakkelijk onder.
Het fietsen gaat mij makkelijk af, maar bij Gerard loopt het vandaag in het begin allemaal wat stroef. Als we op een prachtig landweggetje aan de koffie met stokbrood gaan neemt hij een paracetamol en daarna gaat het langzaam aan beter. Het saaie van voor Leon is hier abrupt voorbij. De weg heuvelt en slingert weer een beetje en het boerenland maakt plaats voor natuur. We fietsen over een soort heideveld en genieten van de uitbundig in bloei staande brem. En uiteraard zijn er ook weer veel klaprozen waar ik een paar mooie foto's van maak.
Tijdens de lunchpauze is het uit de wind inmiddels zo lekker dat we zonder shirt van de zon genieten. Dan gebeuren er twee dingen die het verschil tussen Gerard en mij aangeven. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij dat ik hier onvoldoende duidelijk over ben geweest. Afijn Gerard leest dit blog ook, soms zelfs voor publicatie, dus hebben we morgen weer iets om over te praten.
Terwijl ik nu de zon er is daar wat langer van wil genieten, wil Gerard graag doorfietsen om er straks voor de tent plezier van te hebben. We kiezen voor het tweede en eindigen uiteindelijk in de regen in een albergue. Ook prima, al blijf ik het jammer vinden dat we vanmiddag niet wat mee tijd namen om van de zon te genieten. Waar komt dit verschil vandaan en specifieker, wat zegt dit over mij?
Het tweede moment is als ik aan Gerard vraag of hij het nog leuk vindt. Hij wel, maar als hij dezelfde vraag terug aan mij stelt schrik ik van mijn eigen antwoord. Ik vind het nu niet meer zo leuk. Het fietsen wel en ook het samen optrekken met Gerard, maar ik ben al zo lang op weg dat ik vind dat de aankomst nu wel mag komen. Maar ook weer niet, want het iedere dag gewoon maar weer op pad gaan en geen andere sores te hebben dan dat, bevalt mij nog veel te goed. Dubbel!
Het bloggen helpt mij om dit soort zaken helderder te krijgen dan op het moment zelf. Ik ga hier morgen dus nog maar eens goed over nadenken.
En o ja, dat is drie, ik kijk vaker dan Gerard opzij. Zo mist hij in eerste instantie de grotwoningen en later bij de brug met 18 bogen heeft hij een leuk doorkijkje naar een binnenplaats bij een albergue net gezien.
In de albergue waar we slapen spreekt een meneer, hij heet Pieter Hofland, Gerard aan op zijn fietsshirt en dat blijkt het begin van een gezellige avond. We eten gedrieën en we vragen Pieter honderduit over het wel en wee van de wandelende pelgrim. Want zoals ik eerder al schreef (b)lijken dat toch verschillende werelden. Zo hebben we andere routeboeken, zijn de ongemakken van klimmen en dalen omgekeerd. Voor wandelaars is de rugzak wat voor ons de fiets is. En het snelheidsverschil tenslotte is feitelijk en mentaal vele malen groter dan eerder of later aankomen. Mooi om deze verschillen te vernemen en nu te kunnen beleven door de ogen van de ander.
Om 10 uur eindigt in pelgrimsland de dag en dus handelen we snel de wereldse zaken af (stempelen en betalen) en nemen omstandig afscheid. Want het is waar: een dag in het leven van een pelgrim is gelijk aan een jaar in het gewone leven.
Terugkijkend was het wéér een mooie en bijzondere dag. En morgen zal dat ook zijn, want dan komen we na het nodige klimwerk op 1500 meter bij het Cruz de Ferro.
Niet vanwege de feitelijkheden van de reis, dus laat ik daar maar mee beginnen. Zoals ik gisteren al beschreef hebben we overnacht in een hostel. In Nederland heet dit gewoon een hotel, maar dat klinkt natuurlijk veel te luxe voor eenvoudige pelgrims als wij. Daardoor kunnen we de bagage op de kamer laten en fietsen we zonder bagage over de pelgrimsbrug de stad in. We gedragen ons als echte toeristen want we maken foto's zonder af te stappen. Dat hoeft ook niet want het is zo vroeg dat alles nog dicht is. In de kathedraal is om 9 uur de mis en pas om half tien gaat hij open voor publiek; daar gaan we dus niet op wachten. Op de terugweg naar het hotel, oeps hostel, moeten we nog even moeite doen voor brood, want alle bakkers zijn vandaag vrij en slapen uit. Uiteindelijk lukt het ons bij een bar/panderie.
Na het ontbijt checken we uit en vertrekken bijna zonder te betalen. Alle andere dagen betalen we bij aankomst en hier gebeurt dat bij vertrek. Ik hoop dat ze begrepen hebben dat onze vergissing oprecht was, want ik voel me er redelijk ongemakkelijk onder.
Het fietsen gaat mij makkelijk af, maar bij Gerard loopt het vandaag in het begin allemaal wat stroef. Als we op een prachtig landweggetje aan de koffie met stokbrood gaan neemt hij een paracetamol en daarna gaat het langzaam aan beter. Het saaie van voor Leon is hier abrupt voorbij. De weg heuvelt en slingert weer een beetje en het boerenland maakt plaats voor natuur. We fietsen over een soort heideveld en genieten van de uitbundig in bloei staande brem. En uiteraard zijn er ook weer veel klaprozen waar ik een paar mooie foto's van maak.
Tijdens de lunchpauze is het uit de wind inmiddels zo lekker dat we zonder shirt van de zon genieten. Dan gebeuren er twee dingen die het verschil tussen Gerard en mij aangeven. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij dat ik hier onvoldoende duidelijk over ben geweest. Afijn Gerard leest dit blog ook, soms zelfs voor publicatie, dus hebben we morgen weer iets om over te praten.
Terwijl ik nu de zon er is daar wat langer van wil genieten, wil Gerard graag doorfietsen om er straks voor de tent plezier van te hebben. We kiezen voor het tweede en eindigen uiteindelijk in de regen in een albergue. Ook prima, al blijf ik het jammer vinden dat we vanmiddag niet wat mee tijd namen om van de zon te genieten. Waar komt dit verschil vandaan en specifieker, wat zegt dit over mij?
Het tweede moment is als ik aan Gerard vraag of hij het nog leuk vindt. Hij wel, maar als hij dezelfde vraag terug aan mij stelt schrik ik van mijn eigen antwoord. Ik vind het nu niet meer zo leuk. Het fietsen wel en ook het samen optrekken met Gerard, maar ik ben al zo lang op weg dat ik vind dat de aankomst nu wel mag komen. Maar ook weer niet, want het iedere dag gewoon maar weer op pad gaan en geen andere sores te hebben dan dat, bevalt mij nog veel te goed. Dubbel!
Het bloggen helpt mij om dit soort zaken helderder te krijgen dan op het moment zelf. Ik ga hier morgen dus nog maar eens goed over nadenken.
En o ja, dat is drie, ik kijk vaker dan Gerard opzij. Zo mist hij in eerste instantie de grotwoningen en later bij de brug met 18 bogen heeft hij een leuk doorkijkje naar een binnenplaats bij een albergue net gezien.
In de albergue waar we slapen spreekt een meneer, hij heet Pieter Hofland, Gerard aan op zijn fietsshirt en dat blijkt het begin van een gezellige avond. We eten gedrieën en we vragen Pieter honderduit over het wel en wee van de wandelende pelgrim. Want zoals ik eerder al schreef (b)lijken dat toch verschillende werelden. Zo hebben we andere routeboeken, zijn de ongemakken van klimmen en dalen omgekeerd. Voor wandelaars is de rugzak wat voor ons de fiets is. En het snelheidsverschil tenslotte is feitelijk en mentaal vele malen groter dan eerder of later aankomen. Mooi om deze verschillen te vernemen en nu te kunnen beleven door de ogen van de ander.
Om 10 uur eindigt in pelgrimsland de dag en dus handelen we snel de wereldse zaken af (stempelen en betalen) en nemen omstandig afscheid. Want het is waar: een dag in het leven van een pelgrim is gelijk aan een jaar in het gewone leven.
Terugkijkend was het wéér een mooie en bijzondere dag. En morgen zal dat ook zijn, want dan komen we na het nodige klimwerk op 1500 meter bij het Cruz de Ferro.
-
29 Mei 2014 - 00:19
Carolien Planken:
Hi Ger, en peter,
tja en dan is het voor mij weer laat alleen had ik je beloofd om vandaag terug te schrijven. belofte maakt schuld.
wat een intense blogs zijn het toch die je schrijft, merkte gisteren dat ineens uit het niets de tranen over mijn wangen stroomde. waar door het kwam????? misschien dat ik door wat jij neerzet bij me zelf ook te raden ga, ik weet het niet goed.
ik vind het zo onwijs goed wat je doet maar ook van de thuisblijvers die jou gelukkig iedere dag wel ff horen.
Zaterdag 24 mei was het vormsel, we waren er om half 5 en gingen rond 22.00 uur weer op huis aan. Het was echt een mooie viering, een paar dingentjes liepen niet helemaal lekker maar dat gaf niets. vicares van de Helm deed het ook echt leuk en intens, zo bij de zalving sprak hij de kinderen aan stak zijn duim in de zalf, zakte iets door zijn knieen en leek met een vaart omhoog te komen en zijn duim met druk op het voorhoofd van de vormeling te zalven. was een huh momentje voor de vormeling maar ook voor mij, heel apart.
iedereen was tevreden. het was jammer dat jij en Henk er niet bij waren, ik miste jou hierin best wel, begon ook wel weer te twijfelen................... aan het einde van de viering mocht ik het gedicht van Ria van voor lezen, wat een super mooi en intens gedicht ook.
Nog een paar dagen en dan zijn jullie aan het einde van jullie pelgrimstocht, succes nog even en ik zal jullie blog nog verder volgen, heerlijk om dit te mogen en kunnen doen.
groetjes en liefs van Carolien -
29 Mei 2014 - 00:42
Wiro (neef Van Ger):
Hoi Ger en Gerard,
Wat een mooie constatering dat iedereen verschillend is. Dat maakt het ook zo boeiend in het leven. Ik vind het dan ook erg knap, van jullie beiden, om zo'n intieme tocht voor een groot deel met z'n tweeën te doen. Positieve en negatieve kantjes worden verscherpt denk ik en met respect voor elkaar en een gezamenlijk doel voor ogen, of eigenlijk voor de wielen, is het mooi om te lezen dat binnen jullie gezamenlijkheid ook plaats is voor je eigen plek. Soms heeft de een, soms de ander en soms beiden het voordeel van de omstandigheid.
Succes morgen met de 1500m naar-de-hemel-fietsen en geniet van het uit- en overzicht op de top. -
29 Mei 2014 - 12:56
Ted:
Hallo G en G
Super dat jullie het volhouden. Laatste loodjes gaan ook zeker goedkomen. Gezien de ervaring van de afgelopen weken gaat die klim naar 1500 meter ook wel lukken. Jullie hebben ondertussen al zo veel bergen overwonnen dat deze er wel bij kan. Ik kan me goed je dubbele gevoel goed voorstellen je zit zo in de flow van het weken achter elkaar fietsen dat je dat zeker gaat missen maar het thuisfront lokt minstens even hard. Ik lees geregeld met veel plezier je blog. Mooi dat de reis je brengt van wat je er van gehoopt had.
Hoe is het met je Spaans? Ik heb de afgelopen week hiervoor dagelijks een tolk nodig gehad. We hebben de burgemeester en de voorzitter van FC Juntos uit La Libertad uit Nicaragua op bezoek gehad. Een week lang veel praten over de lopende projecten en de toekomst van de stedenband tussen La Libertad en Doetinchem. Ook erg geleerd over de situatie daar.
Ted
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
