Epiloog

Tja en dan ben je weer thuis. Langzaam landen (steeds meer fade in / fade out), voelen en weten dat je weer thuis bent.

Als ik even niet te nadrukkelijk terugdenk weet ik dat ik 2.793 km heb gefietst en heel veel mooie waardevolle dingen heb beleefd, maar tegelijk voelt het ook alsof ik gewoon maar een eindje ben wezen fietsen. Het fietsen blijkt uiteindelijk maar bijzaak.

Maar als ik op de blog zie dat mijn reisverhaal 1.771 keer is bekeken (27 november 2014 6.257 keer! ), als ik de warme reacties hoor van de mensen die ik nu overal weer tegenkom, als ik zie hoe blij José en de kinderen zijn dat ik weer veilig en ongeschonden bij ze terug ben, en als ik mijn ogen maar even dicht doe en in mijn Santiago schatkist kijk, weet ik dat dit toch wel heel bijzonder was. En al ben ik weer thuis het is nog lang niet afgelopen. De Camino werkt door en ik weet uit verhalen en ervaringen van eerdere pelgrims dat dit ook nog lang het geval zal zijn.

Zaterdag varen we met goede Zoetermeerse vrienden door het Groene Hart en net als onze 30 jarige trouwdag, de koninklijke onderscheiding van Hans, Pasen, Hemelvaart op de berg in Spanje, de telefoongesprekken tijdens mijn Camino en dit mooie Pinksterweekend, waarin we lekker in de tuin van de zon kunnen genieten, ik de foto´s en teksten orden en kan laten zien; het vormt voor mij allemaal één mooi , heel mooi en prachtig geheel.

Wat is mijn gevoel nu ik terugkijk?

Ik vind het bijzonder dat Gerard bij aankomst in Biarritz precies de dezelfde woorden gebruikte als ik: “Ik ben er klaar mee”. Na alle voorbereiding is het op een gegeven moment klaar en wil je weg, wil je fietsen, wil je beginnen.

Het moeilijkste van de hele tocht was het daadwerkelijk weggaan: op de fiets stappen, kussen en zwaaien en de straat uit rijden. José die dit precies zo beleefde op het moment dat ik mijn fietshelm opzette en toen emotioneel en lijfelijk wist: hij gaat echt! En hoe fijn het voelde dat de vrienden er waren om mij uit te zwaaien, het kaartje van Christoffel dat mijn band met de Wijngaard verzekerde, Thijs die op een geleend brommertje mij naar de Rotte begeleidde, en Anton die met mij vanaf daar naar de brug over het Hollands Diep reed en mij zo hielp bij het loslaten.

Ik voel nog mijn oprechte angst voor de Pyreneeën die op zijn hevigst was toen Gerard en ik op de fiets stapten in Saint-Jean-Pied-de-Port en we de eerste helling opreden. Maar ik voel ook nog hoe fijn het is dat Gerard daar was, die wél weet hoe het is om in de bergen te fietsen en zal zorgen dat ik veilig en wel boven kom. Om vervolgens te ervaren dat ik dit kan; 27 kilometer omhoog rijden. Het gevoel de laatste meters tegen de over de top aanrollende storm in; de ontlading met andere pelgrims op de top in de regen bij de kapel.

De ervaring zittend op het plein voor de kathedraal in Santiago de Compostella. Ik ben hier. Dit wilde ik. Dit heb ik echt gedaan. Dit mocht ik van mijn gezin en mijn werk daadwerkelijk doen. Mij gevoel van helemaal volledig voldaan zijn. Eenheid met alle mensen op de Camino, met de wereld, met de schepping, met God.

Het zicht op de oceaan in Finisterre.

Het hoogtepunt voor mij was Cruz de Ferro. In de stilte en omfloerstheid van de mist. Het laatste stille steile stukje naar boven waar Gerard die voor mij rijdt in de mist verdwijnt. Het besef van alle pelgrims die hier voor mij waren en nog na mij zullen komen en hier hun last, hun steen neerleggen. Hoe hoog die stenenberg nu is, en nog worden zal. Dat je daarvan alleen nog maar de stenen en teksten aan de buitenkant kunt zien. Hoe ik hier zittend op het bankje tegen de kapel heb zitten bidden.

De telefoontjes met José thuis, ver weg maar daardoor des te meer verbonden. De warmte die ik voel als ik op mijn blog kijkend jouw reacties las of besefte dat je soms alleen maar lezend mee op reis was. Mijn neef in Portugal die met mooie woorden in Spanje ook digitaal opstapte. De mooie teksten en gedichten vanuit Zoetermeer hier op de blog. De kinderen en familie van Gerard die meelazen en via SMS en telefoon naar Gerard reageerden. Hoe hard we dit allemaal beiden nodig hadden en hoe intens we hiervan genoten en genieten.

Je wil weten of ik veranderd ben?

Dat denk ik niet. Ik ben wel 12 kilo lichter, of zoals Iris het zei: “er is nu minder papa”. Maar ik denk dat er juist meer papa, meer Ger is.

Mijn geloof is niet gewijzigd, maar bevestigd. Met alle respect voor de mensen die in het verleden in hun tijdgeest met alle goede bedoelingen en intenties hun geloof geleefd, gebouwd, opgetekend en doorgegeven hebben, en de vrijheid te weten dat ik mijn geloof op mijn eigen manier mag ervaren en vorm mag geven. In grote woorden “mijn persoonlijke band met God en zijn hele schepping” die ik uiteindelijk bescheiden en klein beleef en probeer te leven.

Ik heb de afgelopen twee dagen hier thuis in alle rust het essay van Huub Oosterhuis “Jij die mij ik maakt” gelezen. En zoals zo vaak brengt hij mooier dan ik ooit zou kunnen, precies onder woorden wat ik zou willen zeggen.

De liefde tussen José en mij is ook niet veranderd maar wel verdiept. Nu we beiden nog beter weten: zonder jou zou ik het ook redden, maar mét jou is wat ik wil. De wederzijdse liefde voor mijn kinderen verhevigd voelen, aan wie ik vanwege werk, kerk en zin vaak te weinig tijd en aandacht geef.

Neen ik ben denk ik niet veranderd. Maar heel veel is overdacht, opnieuw beleefd en bevestigd. Mijn hoofd, en hart en alle zintuigen staan weer helemaal open.

Ik kijk met heel veel dankbaarheid, tevredenheid en blijdschap terug op deze fiets- en pelgrimstocht. Dit was heel mooi en heel goed, dit ís mooi en heel goed, en dit blíjft heel mooi en goed !!!

En jij, wees gewaarschuwd: mocht ooit in jouw gedachten komen of je zelf ook zo´n tocht zou willen maken, weet dan op voorhand dat op deze vraag maar één antwoord is.
Dank nogmaals voor je hier zijn, je meelezen, je meereizen en je meebeleven !

Tot slot al mijn liefde en mijn pelgrimswens voor jou
ik wens je toe dat het je goed , héél goed mag gaan en je heel goed zal blijven gaan!

Ger