2-5 juni De tweede echte aankomst
Blijf op de hoogte en volg Ger
05 Juni 2014 | Spanje, Santiago de Compostella
Hoe het verder ging na aankomst in Santiago ?
Ik vertelde je al dat we op 1 juni na het ophalen van onze Compostella gauw de stad met al zijn drukte weer hebben verlaten. Net buiten de stad in Roxos zijn we gestopt in een leuk hotel met een fijne binnenplaats. Hier mochten we onze bagage achterlaten tijdens ons tripje naar Cabo Finisterre.
Voor Gerard is Finisterre einddoel van de fietstocht, voor mij een extraatje nu we nog tijd hebben. Maandagochtend 2 juni starten we in alle vroegte en ondanks een aantal gemene klimmetjes en een vervelende eerste 40 km waarin we langs een drukke weg fietsen met veel zware vrachtauto’s om ons heen, verloopt de tocht voorspoedig en om drie uur zitten we aan onze (tweede) lunch met uitzicht op zee.
We moeten dan nog een paar landtongen over met opnieuw een paar heftig klimmen, komen langs een paar idyllische strandjes en fietsen om 4 uur Finisterre binnen. Gerard en ik zijn beiden teleurgesteld. Het is een wat troosteloze weg met links en rechts typische strandhuizen, hotels en resorts die je feitelijk overal in de wereld langs de kust tegenkomt. Geen natuur meer, niet gezellig en vrijwel nergens nog zicht op zee.
Maar gelukkig vlak voor het oude dorp mogen we rechtsaf en rijden we de drukte uit over een weg door het groen met links uitzicht op een blauwe zee. Hier komen we weer pelgrims tegen en hebben we uitzicht op de vuurtoren 3 kilometer in de verte. Daar kunnen we eindelijk niet meer verder, is onze tocht teneinde.
We zoeken een plekje op de rotsen, feliciteren elkaar voldaan met onze tweede aankomst en kijken in stilte naar de zee en de mensen die hier net als wij hun aankomst beleven en vieren. Een jonge vrouw zit onder ons in haar eentje op een rots. Ze kijkt naar een vuurtje waarin ze iets van haar reiskleding verbrandt. Ik maak van afstand een foto.
Op een rots staat als kunstwerk een eenzame vergulde schoen. Wat voor de wandelende pelgrims hun rugzak en schoenen zijn is voor ons onze fiets. Het is maar een ding maar je bent ze op deze plaats innig dankbaar dat ze je tot hier gebracht hebben. Even verderop liggen echte versleten bergschoenen.
Omdat de heenreis vanuit Santiago behoorlijk heftig was, besluiten we alvast een stuk terug te fietsen. Maar eerst liggen we nog een uurtje uit de wind op een prachtig bijna leeg strand. Gerard belt met Marion, ik duik ook hier even in de zee en vind een paar mooie schelpen. Die hebben voor mij meer waarde dan de grote witte Jacobsschelpen die je hier voor 1 of 2 euro overal kunt kopen.
We slapen in Cee in een mooie Albergue die we bijna helemaal voor onszelf hebben. De terugreis daarna op dinsdag verloopt voorspoedig. Onderweg eten we voor de supermarkt het nog warme stokbrood, wat ons van de winkelende Spanjaarden verbaasde reacties maar ook leuke reacties oplevert. Even voor drie zijn we terug bij het hotel, sjorren de tent en alle tassen weer op de fiets, oei dat is toch wel weer een heel stuk zwaarder, en fietsen opnieuw Santiago binnen.
In de Rue San Pedro vinden we de fietsenwinkel die voor 21 euro onze fietsen in een doos verpakt voor het vliegtuig, één straat verderop hebben we geluk met de laatst beschikbare kamer in hotel Bonaval en bij de Carrefour scoren we 2 appelgroene koffers voor de terugreis. Hiermee is alles geregeld en hebben we nog een hele dag vrij te besteden.
Maar eerst lopen we samen via de pelgrimsroute en kleine straatjes de binnenstad in en vinden een gezellig Galiciaans restaurantje waar we heerlijk eten. Het wordt onze tijdelijke stamkroeg, want morgen treffen we elkaar hier weer voor de lunch en ons laatste Spaanse avondeten.
Woensdag is onze vrije dag. We slapen uit en ontbijten daarna samen in het sfeervolle restaurant van dit mooie hotel. Daarna blijft Gerard op de kamer en ga ik naar de kathedraal voor een Engelstalige mis in een zijkapel en daarna de grote dagelijkse pelgrimsmis.
Tijdens de Engelse mis komt dan toch mijn emotie. We zijn met ongeveer 30 mensen en de priester, die zelf ook een groot stuk heeft gefietst, weet het Camino gevoel voor mij precies goed onder woorden te brengen. Hij benoemt de mooie en waardevolle ontmoetingen en het gevoel dat je onderweg op de Camino de controle los kan laten omdat je merkt en vertrouwt dat er voor je gezorgd wordt. Er wordt een Engelstalig bijna Keltisch lied gedraaid, waarvan ik de tekst niet goed versta maar wel het refrein over The City of Compostella. In de kapel branden overal kaarsjes en liggen of steken briefjes met persoonlijke (voor)beden.
Als de dienst om kwart over 11 is afgelopen zit tot mijn verrassing de kathedraal al helemaal vol in afwachting van de pelgrimsmis van 12.00 uur. Uiteindelijk vind ik helemaal vooraan een plekje tegen een pilaar die ik later met een wat oudere mevrouw ruil voor een plekje op de grond. Van de helemaal in het Spaans gesproken mis krijg ik niet veel mee. Maar mijn katterige gevoel over kathedralen krijgt wel een wending. Een kathedraal die helemaal vol zit geeft een heel andere beleving. De hoge sopraanstem van de religieuze die vanaf het altaar alle liedjes voorzingt, helpt daar zeker aan mee. En om met zo’n volle kathedraal en 16 priesters uit alle windrichtingen “Laudate omnes gentes´´ uit Taizé te mogen zingen is fantastisch.
Het pelgrimsgevoel is deze laatste twee dagen weer helemaal terug en dit is een héél mooie afsluiting.
Met als krent op de pap het zwaaien met de Bitufomario. Ik ben er nog niet achter welke rol dit in de viering heeft maar indrukwekkend is het wel. Ineens drommen allemaal mensen met smartphones, fototoestellen en videocamera´s naar voren om dit vast te leggen en na afloop klinkt luid applaus. Ik blijf rustig zitten want een pelgrim die zich heeft voorbereid, weet dat je het toch niet mooier krijgt dan op dit filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=mtxuvtZqOog
Na afloop ontmoet ik Gerard weer in onze stamkroeg, waar we genieten van een Galiciaanse wijn en aardappelsoep. ´s-Middags brengen we rustig in het park en Gerard deels in bad door. Ik lees hier en overdenk de teksten in het boekje “Het geheim van de schelp – Een sprituele reisgids voor de pelgrim” en geniet van een jonge vrouw die even verderop met ringen en kegels oefent in het lopen op het slappe koord. Een mooi afsluitend symbool voor mijn Camino de Santiago !
Hierna halen we de dozen met onze fietsen op, sjouwen die naar onze hotelkamer en sluiten onze pelgrimsreis in onze stamkroeg met een mooi, gezellig en lekker dinertje.
Donderdag staan we vroeg op voor de taxi die ons met onze fietsen naar het vliegveld brengt. Het is een klein overzichtelijk vliegveld en we kunnen hierdoor precies volgen hoe onze fietsen vanaf het dak van de bagagekar via de lopende band in het vliegtuig worden geladen.
Bij aankomst in Brussel staan Marion en José op ons te wachten. Na bijna 5 weken zijn er eerst geen woorden, maar houden José en ik elkaar gewoon innig vast. Elkaar voelen is nu genoeg. Als we de woorden terug hebben gevonden drinken we met ons vieren een kop koffie, laten we trots onze Compostella zien, fröbelen we de in onderdelen uit elkaar liggende fietsen achterop de auto, en vangen we de terugreis aan naar Zoetermeer.
Daar worden we in een versierd huis hartelijk ontvangen door de meiden. Thijs is in Normandië voor de 70 jaar herdenking van D-day, heeft daar zijn eigen bijzondere belevenissen en zie ik zaterdag pas. Na een kop thee en het uitwisselen van alle foto´s zwaaien we even na vier uur Marion en Gerard uit die nog een thuisreis van ruim twee uur voor de boeg hebben.
En hiermee is mijn Camino naar Santiago de Compostella weer een beetje meer voorbij ..... .
Ik vertelde je al dat we op 1 juni na het ophalen van onze Compostella gauw de stad met al zijn drukte weer hebben verlaten. Net buiten de stad in Roxos zijn we gestopt in een leuk hotel met een fijne binnenplaats. Hier mochten we onze bagage achterlaten tijdens ons tripje naar Cabo Finisterre.
Voor Gerard is Finisterre einddoel van de fietstocht, voor mij een extraatje nu we nog tijd hebben. Maandagochtend 2 juni starten we in alle vroegte en ondanks een aantal gemene klimmetjes en een vervelende eerste 40 km waarin we langs een drukke weg fietsen met veel zware vrachtauto’s om ons heen, verloopt de tocht voorspoedig en om drie uur zitten we aan onze (tweede) lunch met uitzicht op zee.
We moeten dan nog een paar landtongen over met opnieuw een paar heftig klimmen, komen langs een paar idyllische strandjes en fietsen om 4 uur Finisterre binnen. Gerard en ik zijn beiden teleurgesteld. Het is een wat troosteloze weg met links en rechts typische strandhuizen, hotels en resorts die je feitelijk overal in de wereld langs de kust tegenkomt. Geen natuur meer, niet gezellig en vrijwel nergens nog zicht op zee.
Maar gelukkig vlak voor het oude dorp mogen we rechtsaf en rijden we de drukte uit over een weg door het groen met links uitzicht op een blauwe zee. Hier komen we weer pelgrims tegen en hebben we uitzicht op de vuurtoren 3 kilometer in de verte. Daar kunnen we eindelijk niet meer verder, is onze tocht teneinde.
We zoeken een plekje op de rotsen, feliciteren elkaar voldaan met onze tweede aankomst en kijken in stilte naar de zee en de mensen die hier net als wij hun aankomst beleven en vieren. Een jonge vrouw zit onder ons in haar eentje op een rots. Ze kijkt naar een vuurtje waarin ze iets van haar reiskleding verbrandt. Ik maak van afstand een foto.
Op een rots staat als kunstwerk een eenzame vergulde schoen. Wat voor de wandelende pelgrims hun rugzak en schoenen zijn is voor ons onze fiets. Het is maar een ding maar je bent ze op deze plaats innig dankbaar dat ze je tot hier gebracht hebben. Even verderop liggen echte versleten bergschoenen.
Omdat de heenreis vanuit Santiago behoorlijk heftig was, besluiten we alvast een stuk terug te fietsen. Maar eerst liggen we nog een uurtje uit de wind op een prachtig bijna leeg strand. Gerard belt met Marion, ik duik ook hier even in de zee en vind een paar mooie schelpen. Die hebben voor mij meer waarde dan de grote witte Jacobsschelpen die je hier voor 1 of 2 euro overal kunt kopen.
We slapen in Cee in een mooie Albergue die we bijna helemaal voor onszelf hebben. De terugreis daarna op dinsdag verloopt voorspoedig. Onderweg eten we voor de supermarkt het nog warme stokbrood, wat ons van de winkelende Spanjaarden verbaasde reacties maar ook leuke reacties oplevert. Even voor drie zijn we terug bij het hotel, sjorren de tent en alle tassen weer op de fiets, oei dat is toch wel weer een heel stuk zwaarder, en fietsen opnieuw Santiago binnen.
In de Rue San Pedro vinden we de fietsenwinkel die voor 21 euro onze fietsen in een doos verpakt voor het vliegtuig, één straat verderop hebben we geluk met de laatst beschikbare kamer in hotel Bonaval en bij de Carrefour scoren we 2 appelgroene koffers voor de terugreis. Hiermee is alles geregeld en hebben we nog een hele dag vrij te besteden.
Maar eerst lopen we samen via de pelgrimsroute en kleine straatjes de binnenstad in en vinden een gezellig Galiciaans restaurantje waar we heerlijk eten. Het wordt onze tijdelijke stamkroeg, want morgen treffen we elkaar hier weer voor de lunch en ons laatste Spaanse avondeten.
Woensdag is onze vrije dag. We slapen uit en ontbijten daarna samen in het sfeervolle restaurant van dit mooie hotel. Daarna blijft Gerard op de kamer en ga ik naar de kathedraal voor een Engelstalige mis in een zijkapel en daarna de grote dagelijkse pelgrimsmis.
Tijdens de Engelse mis komt dan toch mijn emotie. We zijn met ongeveer 30 mensen en de priester, die zelf ook een groot stuk heeft gefietst, weet het Camino gevoel voor mij precies goed onder woorden te brengen. Hij benoemt de mooie en waardevolle ontmoetingen en het gevoel dat je onderweg op de Camino de controle los kan laten omdat je merkt en vertrouwt dat er voor je gezorgd wordt. Er wordt een Engelstalig bijna Keltisch lied gedraaid, waarvan ik de tekst niet goed versta maar wel het refrein over The City of Compostella. In de kapel branden overal kaarsjes en liggen of steken briefjes met persoonlijke (voor)beden.
Als de dienst om kwart over 11 is afgelopen zit tot mijn verrassing de kathedraal al helemaal vol in afwachting van de pelgrimsmis van 12.00 uur. Uiteindelijk vind ik helemaal vooraan een plekje tegen een pilaar die ik later met een wat oudere mevrouw ruil voor een plekje op de grond. Van de helemaal in het Spaans gesproken mis krijg ik niet veel mee. Maar mijn katterige gevoel over kathedralen krijgt wel een wending. Een kathedraal die helemaal vol zit geeft een heel andere beleving. De hoge sopraanstem van de religieuze die vanaf het altaar alle liedjes voorzingt, helpt daar zeker aan mee. En om met zo’n volle kathedraal en 16 priesters uit alle windrichtingen “Laudate omnes gentes´´ uit Taizé te mogen zingen is fantastisch.
Het pelgrimsgevoel is deze laatste twee dagen weer helemaal terug en dit is een héél mooie afsluiting.
Met als krent op de pap het zwaaien met de Bitufomario. Ik ben er nog niet achter welke rol dit in de viering heeft maar indrukwekkend is het wel. Ineens drommen allemaal mensen met smartphones, fototoestellen en videocamera´s naar voren om dit vast te leggen en na afloop klinkt luid applaus. Ik blijf rustig zitten want een pelgrim die zich heeft voorbereid, weet dat je het toch niet mooier krijgt dan op dit filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=mtxuvtZqOog
Na afloop ontmoet ik Gerard weer in onze stamkroeg, waar we genieten van een Galiciaanse wijn en aardappelsoep. ´s-Middags brengen we rustig in het park en Gerard deels in bad door. Ik lees hier en overdenk de teksten in het boekje “Het geheim van de schelp – Een sprituele reisgids voor de pelgrim” en geniet van een jonge vrouw die even verderop met ringen en kegels oefent in het lopen op het slappe koord. Een mooi afsluitend symbool voor mijn Camino de Santiago !
Hierna halen we de dozen met onze fietsen op, sjouwen die naar onze hotelkamer en sluiten onze pelgrimsreis in onze stamkroeg met een mooi, gezellig en lekker dinertje.
Donderdag staan we vroeg op voor de taxi die ons met onze fietsen naar het vliegveld brengt. Het is een klein overzichtelijk vliegveld en we kunnen hierdoor precies volgen hoe onze fietsen vanaf het dak van de bagagekar via de lopende band in het vliegtuig worden geladen.
Bij aankomst in Brussel staan Marion en José op ons te wachten. Na bijna 5 weken zijn er eerst geen woorden, maar houden José en ik elkaar gewoon innig vast. Elkaar voelen is nu genoeg. Als we de woorden terug hebben gevonden drinken we met ons vieren een kop koffie, laten we trots onze Compostella zien, fröbelen we de in onderdelen uit elkaar liggende fietsen achterop de auto, en vangen we de terugreis aan naar Zoetermeer.
Daar worden we in een versierd huis hartelijk ontvangen door de meiden. Thijs is in Normandië voor de 70 jaar herdenking van D-day, heeft daar zijn eigen bijzondere belevenissen en zie ik zaterdag pas. Na een kop thee en het uitwisselen van alle foto´s zwaaien we even na vier uur Marion en Gerard uit die nog een thuisreis van ruim twee uur voor de boeg hebben.
En hiermee is mijn Camino naar Santiago de Compostella weer een beetje meer voorbij ..... .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
