20 mei Naar niet zo eenzame hoogte

We worden vandaag wakker van onweer onder een egaal lood grijze lucht en heftige regen en zelfs even hagel. We besluiten naar het toiletgebouw te rennen om daar onder een afdakje te ontbijten. Als we daarna onze tentjes opbreken is het gelukkig toch even droog. Na een bezoekje aan de boulanger rijden we om tien uur direct de berg op.

27 kilometer en vier uur later staan we boven op 1057 meter. We hebben het gedaan in etappes van vijf à zes kilometer met tussendoor pauzes voor koffie, broodje of banaan. En iedereen doet het zo; daardoor kom je steeds dezelfde mensen weer tegen. Je spreekt elkaar moed in en maakt grapjes. Er zijn drie heren helemaal uit Friesland, een stel dat op elektrisch fietsen hardop kreunend iedereen voorbij rijdt, en een echtpaar uit Duitsland dat bij iedere passage vraagt: “Keine probleme?”. Die zijn er overigens wel even als bij Gerard de ketting er afloopt. Maar we vinden het te veel moeite dat uit te leggen.

Daar tussendoor veel pelgrims te voet die in nog weer andere talen ons en elkaar groeten en moed inspreken. Sommige auto's toeteren even kort en er is zelfs een raar mannetje dat heen en weer rijdend in een rood autootje lachend foto's van iedereen maakt.Wat de pelgrims te voet betreft heeft het ook wel iets lachwekkends. Met hun rugzakken onder de regencapes heeft het iets van een “Optocht der gebochelden”. Gerard en ik rijden ieder afzonderlijk naar boven, maar checken van tijd tot tijd wel of het de ander nog goed gaat.

En hoe is dat klimmen dan?

Als je wegrijdt lijkt dat eerst heel gemakkelijk te gaan. Maar dan laten mijn benen steeds opnieuw weten dat ze het er niet mee eens zijn dat zij al het werk moeten doen. Van mijn billen naar mijn tenen volgt daarom na ca. twintig seconden een zwaar en doods gevoel dat vervolgens ook weer van boven naar beneden langzaam wegtrekt.

Ik kijk door de beugel op mijn stuur naar het asfalt zonder te focussen en zie aan weerszijden eveneens vaag de witte strepen van de weg. Af en toe kijk ik op naar de fietser voor mij, naar Gerard, naar de volgende bocht of op mijn kilometerteller hoe lang nog. Langs de weg tellen borden af naar Pamplona; wij tellen op naar de top op 27 kilometer.

Het gaat langzaam; niet meer dan 6 of 7 kilometer per uur. En steeds het zoeken in je hoofd en lijf naar het juiste ritme, naar de mij best passende balans tussen kracht en snelheid en ondertussen het mentale gevecht tussen afstappen en doorgaan.

Dan eindelijk de laatste bocht. Wanneer ik in de verte het bord van de top ziet met het kapelletje en het grote kruis, denk ik dat ik er ben. Maar dan komt een krachtige ijzige wind over de top aanblazen en moeten we nog vijf minuten alles geven dat we in ins hebben. Gerard krijgt zelfs nog even kramp in één knieholte.

Eindelijk zijn we boven; is er de gedeelde euforie en worden foto's van elkaar gemaakt, korte gedachten gewisseld over hoe het ging en hoe de tocht verder zal gaan. Er is hier boven een heuvel waar allemaal kruisjes op staan. En dan stapt iedereen weer op en rijdt met z'n eigen maatje(s) aan de andere kant steeds harder de berg weer af.

Conclusie: het is zwaar, heel zwaar, het is eenzaam en bijzonder. Ik wist niet dat gewoon even stil staan zo lekker kan zijn. Je voelt in werkelijk heel je lijf je hart bonzen en je bloed kolken en vervolgens hoe dat langzaam weer tot rust komt. Ik weet nu zeker dat ik bergen definitief niet leuk ga vinden. Straks terug in Nederlands blijft een simpel viaduct voor mij fietsend nog steeds veel te hoog.

Wat valt over vandaag nog meer te vertellen? Eigenlijk niet veel meer dan dat Gerard omhoog zijn regenbroek uit en bergafwaarts zijn regenbroek weer aan wil. Ik wil dat ook maar vindt het veel te veel moeite. En o ja, we fietsen nog zo'n 40 kilometer meest naar beneden tot we in Arre, een voorstadje van Pamploma onze tenten opzetten. Vandaag wordt niet gekookt maar vieren we onze overwinning op de regen en de Pyreneeën (even niet denken aan wat nog komt) met eten in het restaurant van de camping. Helaas heeft de ober vandaag een andere dag gehad dan wij, want hij deelt duidelijk niet in onze vrolijke stemming. Maar we vinden dat toch echt zijn eigen probleem. We gaan lekker slapen en dromen van ons bezoek morgen aan Pamplona.

P.s. Lieve familie en vrienden,
Gerard en ik hebben jullie reacties gelezen. Dank jullie wel daarvoor. Het is leuk te lezen en helpt ons bij het vervolg. Dank ook voor de mooie teksten uit de Wijngaard en leuk Marcella dat jíj nu ook meereist. Carolien en overige werkgroepleden, jullie veel succes met de laatste voorbereidingen voor komende zaterdag.