Slot

Het is inmiddels november als ik eindelijk en veel later dan ik mijzelf had voorgenomen en aan jou heb beloofd, deze 2e epiloog en tevens het slot van dit reisverslag van mijn fietstocht naar Sint Jacob in Santiago de Compostella schrijf.

Toen wij we elkaar de laatste keer in deze blog spraken was het 9 juni en er is ondertussen veel tijd verstreken. Het gewone leven en werken heeft zijn loop hernomen en mijn pelgrimstocht wordt ook voor mij steeds meer een verhaal en een herinnering , meer dan het doen en het in lijf en hoofd beleven. Hoewel er geen dag voorbij gaat dat ik hier niet met grote voldoening en dankbaarheid aan terugdenk. Mede door het werken aan dit blog dat nu een herinneringsboek is geworden. Maar ook iedere keer als ik op fiets stap, dat is voor mij dagelijks, en de 2/6 weer schakel.
Wat was het mooi !!!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Met José ben ik op de grens van september nog twee weken op vakantie geweest, waarbij we ons hebben laten leiden door het weerbericht en terecht kwamen in Frontenac, 50 km oostelijk van Bordeaux. We kwamen terecht op camping Chateau Guiton, een kleine maar ontzettend fijne camping tussen zonnebloemen en wijnvelden. Overal op de camping hangen kunstwerken met harten van waardeloos materiaal zoals bierblikjes, nietjes, papier en petflessen, gemaakt door een van de twee vrouwelijke eigenaren.

En wat blijkt? Op een kilometer van de camping loopt een fantastisch mooi fietspad over een oude spoorlijn van Sauveterre de Guyenne naar Bordeaux. Uiteraard hebben we die naar beide kanten helemaal afgefietst. En zo kruisten we de pelgrimsroute van Portiers naar Saint-Jean-Pied-de-Port via het binnenland. Ik ben helemaal opgetogen als ik daarbij nog een laatste blauw/gele Santiagoroute sticker op de foto kan zetten. Op diverse plaatsen, zoals in de kerk van Creon, heb ik ook nog een laatste ontmoeting met mijn vriend Sint Jacobus. En door op de fiets over de 17 bogen brug van Napoleon, Bordeaux binnen te fietsen, deelt José in de ervaring hoe het is om met je eigen fiets ver in een ander land een grote stad binnen te fietsen; dat is fantastisch!

Op de terugweg naar Nederland overnachten we in Tours en langs precies dezelfde route als drieënhalve maand geleden, maar nu met de auto rijden we, met rechts van ons de Loire, de stad in, om bij de pelgrimsbrug links af te slaan naar mijn kathedraal de Notre Dame. Ze ontvangt ons nu met evenveel warmte als mij alleen op 13 mei. In stilte lopend tussen haar hoge bogen en prachtige gebrandschilderde ramen wordt ik opnieuw diep geraakt. José is eveneens onder de indruk en terwijl ik bij het raam van mijn vriend Sint Jacob verwijl, maakt José dezelfde mooie foto’s als ik, eerder dit jaar.

Aansluitend lopen we samen naar Dom Martin, waar ik de vergeten foto maak van het raam waar achter ik eerder dit jaar te gast was bij de nonnen. Dan gaan we de kerk en de crypte binnen waar José de foto’s maakt die ik in mei tijdens het gebed met de nonnen niet durfde te maken. De stilte en sereniteit in deze crypte raakt ook José. Hier wil ze kerst vieren.

Samen lopen we langs het internetcafé en de pizzeria terug naar de auto die geparkeerd staat onder de bescherming van Onze Lieve Vrouwe. De cirkel is rond … !

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

In een van mijn eerste blogs “Naar Sint Jacob?” schrijf ik dat ik een keer iets anders, iets bijzonders wil doen. Dat is gelukt, zo voelde het en zo
voelt het nu nog steeds.

Terug in Nederland moet ik voor mijn werk gelijk weer flink aan de bak voor de tweede tertaal afsluiting. En in deze periode neem ik aarzelend maar toch het besluit waarmee ik 5 mei op de fiets ben gestapt.

Ik wilde nadenken over mijn betrokkenheid binnen de kerk en of ik nog wel bij deze of een andere kerk wil horen. Welke plaats ik God wil geven in mijn verdere leven. Ooit wilde ik pater in de missie worden, wat is daar nu nog van over?

Mijn besluit is geworden dat ik in de loop van komend seizoen met al mijn vrijwilligerswerk in de kerk ga stoppen. De kerk, niet het geloof, is in het leven van mij en José een steeds minder belangrijke plaats gaan innemen, waardoor we inmiddels bijna niet meer in de kerk komen. Daarmee verlies ik, vind ik, mijn legitimiteit om als lid van de katholieke gemeenschap de kinderen voor te bereiden op hun vormsel, actief te zijn in de oecumene en voor te gaan in woord en gebed diensten.
Ik ben lang van mening geweest dat juist mijn generatie de taak heeft om de kerk in de tijd te bewaren voor toekomstige generaties, maar inmiddels merk ik dat de energie daarvoor bij mij toch langzaam aan het wegebben is. Daarbij speelt dat alle ballen die ik in gezin, werk, en vrijwilligerswerk in de lucht moet houden, mij langzamerhand te veel energie gaan kosten.

Om al deze redenen tezamen heb ik besloten om in de loop van het komend kerkelijk jaar met al mijn kerkelijke activiteiten te stoppen en de hierdoor vrijkomende tijd en energie te wijden aan het op orde brengen van ons gezinsarchief, iets waar ik al heel lang maar niet aan toekom.
Er is verder niets dat mij vanuit de werkgroepen of kerk nu tot dit besluit heeft geleid. Sterker nog, ik merkte dat ik het heel erg lastig vond dit besluit wereldkundig te maken. De kerk is mij dierbaar en blijft mij waardevol. Ik heb veel aan de kerk te danken en ben altijd met heel veel plezier in de kerk actief geweest!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Met dit lastige besluit, tijdens mijn pelgrimstocht overdacht maar na thuiskomst genomen, waarbij het tijdens de Pelgrimstocht geleerde loslaten de doorslag heeft gegeven. Op pelgrimstocht gaan is loslaten.
Loslaten geeft ruimte voor nieuwe ontmoetingen, nieuwe belevenissen, nieuw leven. Op pelgrimstocht gaan is loslaten om te vinden.

Wat ik niet ga loslaten is mijn liefde voor alle mensen om mij heen.
En evenmin ga ik mijn herinneringen loslaten aan deze fantastische pelgrimstocht. De schatkist blijkt voor mij de juiste metafoor en daar ga ik heel zuinig op zijn!

Tot slot van dit pelgrimsavontuur, aan het einde van dit voor mij zeer bijzondere jaar, wens ik jou, auteur en andere lezers van dit blog, alle goeds en moois voor nu en later !
Liefs, Ger