Ongelooflijk, dan sta je als eerste op rond half zes en ben je ongelogen drie kwartier bezig met plastic zakjes om je rugzak in te pakken, terwijl dat ook op de gang of de avond ervoor kan. Je snapt het al, we hebben weer een top nacht achter de rug. Afijn we zijn wel lekker vroeg weg.

Het is bijzonder weer. De wolken hangen zo laag dat de toppen van de bergen erin schuil gaan. Van onze berg dus ook. Wat we wel zien is een prachtige regenboog boven de weg die ons de weg lijkt te wijzen. Even later rollen de wolken over de berg en de weg en weer iets later hebben we uitzicht op diezelfde wolken nu beneden ons. Boven miezert het en is het een graad of vier. Vlak voor de top gaan we een albergue in voor een kop koffie. Die mogen we zelf pakken en afrekenen gaat hier op vertrouwen. We nemen er een stuk muesli taart bij. Er brandt een lekker vuurtje in de openhaard, maar de massage en reiki meditatie laten we zitten.

Dit vuurtje is trouwens het antwoord op de prijsvraag van 2 weken geleden. In Frankrijk en ook hier in Spanje worden nog veel huizen met houtvuur verwarmd. Tijdens de koude dagen ruik je hier deze houtvuren als je de dorpjes binnenrijdt. Ik vind dit lekker ruiken en het doet me denken aan onze houtkachel thuis. Helaas is dit door niemand geraden.

En dan opeens is daar de top met het Cruz de Ferro. Van een afstand zie je een berg stenen van een meter of 6 hoog met in het midden een houten paal van weer 6 meter met daarop een eenvoudig ijzeren kruis. Als we dichterbij komen zien we dat op veel stenen namen en wensen geschreven zijn en dat er foto's en andere kleine dingen tussen liggen. Wij maken ook foto’s en gaan dan bij het kapelletje zitten. In gedachten/gebed sta ik stil bij wat hier op deze berg aan de hand is. Zoveel mensen die hier een steen achterlieten. Voor iets in hun verleden dat ze achter zich willen laten, vooruitkijkend op wat in hun leven komen gaat, of ter nagedachtenis aan of kracht voor een dierbaar iemand. Deze berg stenen is gevormd in vele jaren terwijl wij alleen de recente buitenste stenen en wensen van de afgelopen periode zien. Wat zou er van al deze gedachten, gebeden en wensen terecht zijn gekomen? Hoe zou het nu met deze mensen gaan? Gerard en ik leggen ieder ook een steen neer. Ik de steen die iemand op het afstand monument naast de Leirekensroute in België had gelegd. Het monument dat aangaf dat het vanaf daar nog 2000 km is naar Santiago. Voor mij is het geen steen voor onverwerkt verleden of dramatische koerswijzigingen naar de toekomst. Ik ben eigenlijk best content met mijn huidige leven, heb ik de afgelopen weken gemerkt.

De afdaling van 1500 naar 500 meter is erg mooi. We moeten wel goed opletten, want de weg is erg slecht. Om toch van het uitzicht te genieten stoppen we dus af en toe. Ineens na een haarspeld bocht rijden we El Acebo binnen; een knus authentiek dorpje van één smal slingerend straatje met overhangende balkons. We passeren een pelgrim te paard (iets voor jullie Anouk en Iris?) en een monument voor de pelgrims op de fiets die door een ongeluk Santiago niet hebben gehaald.

Omdat we vandaag geen brood kunnen kopen bestellen we beneden op een plein in de zon een pelgrimslunch. De 30 km daarna naar de camping zijn mooi maar vallen ons zwaar. Maar uiteraard redden we het.

Morgen hebben we weer een zware etappe voor de boeg waarin we vanaf de start in 30 km van 500 meter opnieuw naar 1500 meter moeten klimmen. Daarna is het nog zo'n 170 km met de nodige maar wel kleinere hoogte verschillen naar Santiago. Ik begin hier naar uit te kijken, vooral ‘s-middags. Drieëneenhalve week fietsen, ik merk dat het voor mij langzamerhand genoeg is geweest.

Qua gewicht wel ik nog wel even door. Hier op de camping staat zo'n ouderwetse balans weegschaal voor zakken meel. Nu ga ik er op staan en zie dat ik sinds mijn vertrek 7 kg ben afgevallen. Samen met de 6 kg voor vertrek een prettige score, al wil ik eigenlijk nog wel iets meer afvallen.

Ik moet vandaag nog even op mijn blog van gisteren terugkomen. Want één van de dochters van Gerard gaf vanmorgen een reactie per sms. Want wat blijkt, Gerard kijkt wel degelijk opzij maar vertelt er minder over. Dat bewijst hij vandaag door te stoppen bij een oud kerkje waar nu een museum is ingericht en drie mannetjes klaar zitten om een stempel in ons paspoort te zetten.

Uiteraard hebben Gerard en ik ook na-gesproken over de lengte van onze pauzes. Beiden tillen we er niet zwaar aan, maar het is een feit dat we bij mooi weer anders naar de ideale dagindeling kijken. Gerard wil vooral eerst het doen en dan het genieten, terwijl ik vooral de gelegenheid wil grijpen als die zich voordoet. Wel anders, maar gelukkig niet principieel.

En met het typen van deze blije woorden sluit ik om tweeëntwintig uur achtenveertig mijn ogen. Gerard ligt al enige tijd lekker te slapen. Maar voor ik de telefoon afsluit wil ik nog wel Roel feliciteren die morgen 29 mei jarig is: van Harte!!