24 mei In de zon aan de rand van het zwembad

Vanmorgen begint om halfzes om ons heen al het rumoer van de eerste pelgrims en om kwart voor zeven komen wij er ook maar uit. Eigenlijk te laat voor het ontbijt want terwijl wij nog zitten te eten word om ons heen al geveegd en gedweild. Afijn, om tien over acht staan ook wij buiten.
De dag begint nog geweldig koud, ik denk net boven het vriespunt. We fietsen hier dan ook tussen de 700 en 1100 meter hoog. Maar het zonnetje schijnt en het allerbelangrijkste, voor het eerst in drie weken is er geen zuchtje wind.

Gisteren vroeg Gerard mij of ik weleens bid. Nu doe ik dat best wel weinig en dingen aan God vragen doe ik al helemaal niet. Ik/wij hebben het immers best goed en God weet zelf ook wel wat de mensen nodig hebben. Nou zei Gerard, als het helpt dat ik ook eens met de grote Baas praat over de wind, dan doe ik dat. En zie daar vandaag is de wind volledig verdwenen.
Het fietsen gaat vandaag dan ook fantastisch. Ik vind het vandaag een topdag met fietsen en bovendien vind ik eindelijk weer de verstilling die ik deze tocht zoek. Want ik zei het eerder: "stilstaan is al een hele vooruitgang".

En met deze zin in het hoofd ga ik na de eerste beklimming op de top in het gras gaan liggen, luisterend naar de stilte. Alleen het kwetteren van enkele vogels en verder helemaal niets! Geen auto´s, geen pratende mensen, geen windgeruis. Helemaal niets. Heerlijk!

Gerard komt er bij zitten met een kopje koffie maar uiteindelijk beslissen we dat hij een stuk vooruit fietst , zodat ik nog even van deze weldadige stilte kan genieten.

Onderweg speelt de hele tijd een lied van Huub Oosterhuis door mijn hoofd. Hij moet hier geweest zijn, want hij beschrijft precies hoe het er hier uitziet: ...

bouwland,
heuvels golven de verte in
bergopwaarts
en worden wolken.

Ik wil jou graag het bewijs van de windstilte leveren door een foto te maken van een partij windmolens die bovenop een berg stil staan te staan. Tot ik mij bedenk dat molens op een foto altijd stilstaan. Die foto maak ik dus maar niet. Wel anderen, maar opnieuw kan ik die niet laten zien want op de computer waar ik deze blog op typ zit geen kaartlezer en is de usb poort uitgeschakeld.

Een halfuurtje nadat Gerard vooruit is gefietst treffen we elkaar weer op het afgesproken punt en slaan we een klein stukje linksaf naar San Juan de Ortega. Er is hier een klooster gesticht in 1150 door San Juan om de pelgrims bij te staan. Hij deed dat in navolging van Santo Domingo de la Calzada, waar we gisteren waren. Beiden legden verharde wegen aan, bouwden bruggen, en zorgden voor onderdak, verzorging en bescherming.

Gisteren in Santa Domingo waren er echte levende kippen in de kerk, nu waren ze alleen afgebeeld. Waarom ? Luister goed papa en oom Piet! Hier komt het echte verhaal:

Het verhaal is dat er ooit een man en vrouw met hun zoon onderweg op pelgrimstocht naar santiago de Compostella overnachtten in Santo Domingo de la Calzade. De dochter van de waard werd op slag verliefd op de jongen maar als dat dat niet wederkerig blijkt beschuldigt ze de jongen van diefstal die daarop ter dood wordt veroordeeld aan de strop. Als zijn bedroefde ouders terugkeren uit Santiago en zijn graf willen bezoeken, hangt hij nog aan de strop en is helemaal niet dood. Als ze naar de burgemeester gaan om te vragen de jongen los te maken zit deze net te eten en wil niet meekomen. "Die jongen is net zo dood", zegt hij, " als deze twee gebraden hanen". Die daarop terstond opstaan en beginnen te kraaien. En geloof het of niet, dit was een daad van de heilige Domingo die na zijn overlijden nog steeds zorgt voor het welzijn van de pelgrims ...

Afijn hoe het ook zij, in het klooster van San Juan kan ik een echt kaarsje voor de vormelingen opsteken. Ik hoop dat alles goed is gegaan en dat het een mooie viering is geweest. Carolien, kan jij dat in het kort laten weten via een reactie hieronder? Ik ben erg benieuwd!

Na het klooster rijden we door naar Burgos waar ik mijn blog van gisteren kan plaatsen. Maar we gaan niet naar binnen in de kathedraal. Achteraf misschien wel jammer als ik de reactie van Wiro lees! Er zijn deze weken trouwens veel meer mooie dingen die we voorbijrijden. Jammer, maar het is niet anders. Wel bekijken we uitgebreid de bijzonder mooie buitenkant van de witte toegangspoort Arco Santa Maria.

Inmiddels weer 20 kilometer verder op zitten we in Cavia of Cabia op een vreemde camping. Het is een grote en mooie camping alleen ligt hij tussen de snelweg en een bouwput voor een HSL spoorlijn. We zijn de enige gasten. Ik zit nu in het kantoor van het bijbehorend wegrestaurant deze blog te typen en Gerard kijkt met enkele Spanjaarden naar de match van het jaar: de Champignons League finale tussen Real en Atletico Madrid. Zo doen we allebei wat we leuk vinden.

In het restaurant staan wel dertig prachtig gedekte tafels, alles ziet er mooi en luxe uit, er loopt vier man personeel, maar .... vanavond is er niemand die komt eten. Wel zitten er eerder die middag twee jullie welbekende pelgrims op ligstoelen met een biertje in de hand aan de rand van het zwembad. Tot de zon ondergaat, want dan wordt het alweer ... koud.