14 mei Een mooie ontmoeting

Onderweg is opeens de weg afgesloten. Ik zie vlak daarvoor iemand met iets van gps in de weer. We hebben even kort oogcontact en groeten. Maar dat blijft het bij. Voor nu althans.

Achteraf blijkt het leuk te zien welke strategie iemand kiest als de situatie anders is dan je verwacht. Ik zie dat de weg afgesloten is omdat ze met een viaduct bezig zijn over de snelweg. Maar al is de weg niet klaar en zijn er hoogte verschillen van een meter, ik zou er best langs kunnen. Ik zie een mijnheer bezig iets uit te meten. Ik rijd zo ver ik kan door en loop dan verder om aan de mijnheer te vragen of ik erlangs mag. Hij durft er zelf geen antwoord op te geven (dit is Frankrijk niet waar) en we vragen het aan zijn baas. Die vindt het best, helpt zelfs met tillen en vraagt belangstellend waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga. Hij maakt ook nog een grapje: “Oui, le route c’est coupez”. Ja, dat had ik inmiddels zelf ook al wel gezien.

Ik maak nog even een foto van de bijzondere oversteek en als ik daarna wat aan mijn tas aan het sjorren ben die steeds de spaken raakt, staat ineens het meisje van de gps achter mij. Het blijkt Tessa, van wie je hier al een paar woorden hebt kunnen lezen. Ik ben verbaasd waar zij nu ineens vandaan komt. Ze vertelt dat ze een ander viaduct gevonden heeft en daarna met behulp van Google Maps dwars door de landerijen naar dit punt is gekomen. Ja, dat kan natuurlijk ook!
En de twee heren die mij morgen op de koffie vragen hebben braaf een andere route genomen, maar zij moesten daarvoor een behoorlijk eind omrijden met een paar heftige hellingen.

Ik zeg niet dat mijn oplossing de beste was, Tessa had het net zo snel opgelost, maar het feit dat ik gewoon hulp ben ga vragen wat ik doorgaans pas doe als het echt niet anders gaat, was voor mij wel een bijzondere ervaring. Ik neem me dan ook voor voortaan sneller hulp te vragen, in plaats van "ik kan het allemaal zelf wel". Alweer wat geleerd!

Maar goed, Tessa van de gps en ik stellen ons aan elkaar voor en besluiten een stukje samen op te fietsen. Nou ja een stukje; we fietsen ruim 2 uur en 40 km samen op. Maar de Fransen die ons passeren vinden dit een slecht plan. Er wordt nu niet meer bemoedigend maar geïrriteerd getoeterd, omdat we naast elkaar rijden. Dat zijn ze hier zo niet gewend.

Maar ja we hebben elkaar nu eenmaal veel te vertellen. Tessa heeft met volle overtuiging voor het onderwijs gekozen maar vindt het ook heel zwaar. Op kantoor kan je je eigen tijd indelen, maar voor de klas zitten 7 of 8 uur lang wel steeds 30 kinderen je aan te kijken van: Wat moet ik nu doen. Wat het extra lastig maakt is dat dat Tessa met haar grafische opleiding het vak CKV geeft en iedere klas maar één uur per week heeft. Bovendien gaat het om 3 vmbo, met kinderen die vooral praktisch bezig willen zijn, bv met autotechniek. Uiteraard, ik begin Tessa al een heel klein beetje te kennen zorgt ze voor een praktische oplossing. Ze komt overeen dat de uren gespaard worden en een paar keer per jaar aaneengesloten als een project gegeven kunnen worden. Tessa gebruikt de vrijkomende tijd om met mensen van buiten af een verbinding te maken tussen kunst en cultuur en de opleiding die de kinderen volgen. Bijvoorbeeld door te regelen dat tijdens de themaweek iemand iets komt vertellen over het ontwerp en design van auto’s. Iedereen tevreden en de afspraken worden op papier gezet. Tot de directeur er opeens geen boodschap meer aan heeft en Tessa zonder enig overleg toch gewoon weer inroostert. En dan knapt er iets bij haar. Wat er ook gebeurt, voor haar is duidelijk dat ze zo niet wil werken. Het komt tot ontslag. Dan maar niet!

Om goed na te denken hoe verder pakt Tessa de fiets van haar moeder, regelt via Marktplaats een set fietstassen en vertrekt in twee weken naar Santiago. vijfentwintig jaar is Tessa, maar wát een karakter en persoonlijke kracht!

In Châtellerault zoekt Tessa de camping op en met 3 zoenen nemen we afscheid.

Tessa, ik vind het een voorrecht even met jou samen te hebben mogen op fietsen en dank dat je ook maar mijn verhaal hebt willen luisteren. Ik hoop dat jouw Camino je helderheid brengt hoe je verder wil met je werk. Maar stiekem hoop ik dat je tenminste een deel van je tijd behouden blijft voor het onderwijs. Want je hebt de kinderen veel te bieden en dat gaat veel verder dan het vak CKV ... .

We nemen afscheid omdat ik Portiers wil halen, maar dat lukt uiteindelijk niet. Op camping Futura (je weet ik verbaas me tijdens deze tocht nergens meer over) val ik, deze keer figuurlijk, van mijn fiets mijn slaapzak in.