11 mei - Verwend en een eerste dipje

Ik zou je nog vertellen waar ik geslapen heb.

Wel dat is in de tuin bij Pamela in Oinville sur Montcient. Pamela is een Engelse mevrouw van begin 60 die al dertig jaar in een klein straatje woont. Het viel haar op hoeveel pelgrims er langs haar huis liepen en destijds waren er weinig overnachtingsmogelijkheden voor hen. Ze besloot dat haar huis voor haar alleen veel te groot was en begon een speciaal op Santiago gangers gericht bed and breakfast. En camping trouwens ook, want vannacht kampeerde ik in haar achtertuin. Kijk maar eens wat een mooi plekje ik daar heb.

En Pamela is enorm gastvrij. Dat blijkt wel uit alle berichten in haar gastenboek en ik heb het ook zelf mogen ervaren. Ze ging `s avonds naar een concert en verontschuldigde zich dat ze daardoor niet voor mij kon koken. Ik moest maar in de kasten en koelkast kijken en pakken wat ik nodig had. En zie hoe voor mij alleen de ontbijttafel eruit zag. Ook de douche van 1 bij 2 deelt ze met haar gasten en ze praat gezellig en belangstellend over van alles mee.

De BBC radio stond zachtjes aan en zo weet ik dat Oostenrijk het songfestival gewonnen heeft en van José hoorde ik al dat Nederland 2e werd. Dat moet gisteravond dus eindelijk weer eens een leuk punten uurtje geweest zijn. Mijn fiets stond binnen op een Perzisch tapijt, dat geeft niets, en Pamela helpt uiteraard met sjouwen.

Ze vindt ook dat ik een verstandige dochter heb die zegt dat ik altijd mijn safety helmet moet dragen. Daar houd ik me overigens trouw aan want waar moet ik hem anders laten?

Als ik bij Pamela wegrijdt beginnen de kerkklokken te luiden. Ik loop aarzelend het oude kerkje binnen en wordt alweer gastvrij ontvangen. Er zal een gebedviering zijn zonder communie want dat heeft de bisschop verboden. Ook hier, terwijl de eucharistie bijna 25 km verderop is! Maar laten we focussen op het positieve. We zijn met zijn twaalven waarvan ik en een Franse mevrouw van elders zijn. Iedereen stelt zich voor en dat probeer ik met mijn niet zo heel goede Frans ook te doen. Ik kan redelijk volgen waar we zijn en zelfs de psalm meezingen. Het is psalm 23: Want mijn herder is de Heer, nooit zal er mij iets ontbreken. Er is geen overweging maar ieder vertelt wat hij uit het evangelie verhaal haalt, maar daar pas ik even. Ik denk niet dat me dat in het Frans gaat lukken. Het Onze Vader wordt eerst gebeden en daarna nog een keer gezongen met open handen. Ik kan je vertellen dat het niet makkelijk is mee te bidden als de Fransen er door heen gaan zingen.

Het fietsen daarna valt mij zwaar vandaag, vooral het eerste stuk als de gemiddelde snelheid door alle hellingen tot onder de 15 km daalt. Nadat ik op een grasveldje even geslapen heb gaat het wat beter. Vervolgens begint het na 10 km enorm te plenzen. Ik houd daarom veel vroeger dan anders in een bushokje mijn koffiepauze. Na een halfuur is het droog en kan ik verder. Het zal vandaag nog drie keer regenen en het is koud, maar gelukkig heb ik mijzelf en mijn bagage goed ingepakt.

De hele dag zingt in mijn hoofd psalm 23 nog door en dat voelt goed.

Al gaat het fietsen in de middag weer wat beter toch begin ik mij opeens af te vragen of ik dit nog wel leuk vindt. Natuurlijk ga ik door, ik ben nu precies halverwege Biarritz maar het voelt voor het eerst niet zo goed. Hoe leuk is het iedere dag weer zo'n stuk te moeten fietsen?. José vindt het weekend zonder mij ongezellig en daardoor lang duren. Samen beleven we zo ons eerste dipje. Maar morgen zal het vast beter gaan.

Aan het eind van de middag bereik ik de camping in Chartres. Ik ben al langs de kathedraal gefietst en morgenochtend ga ik hem van binnen bekijken.