Vandaag wordt ik vroeg wakker en als ik me voor de derde keer afvraag of ik er nu al uit zal komen, besluit ik dat ook maar te doen. Om kwart over zeven rijd ik weg. Ik zie op de kaart dat ik vanaf de camping en stukje kan afsnijden en Santiago tekens op de weg wijzen me de weg.

Na 15 km in Rongy staat de laatste kerk van België. Een mijnheer die de stoep aan het vegen is zegt dat ik binnen mag kijken. Er lijkt een gastenboek speciaal voor Santiago gangers. Ik laat er het adres van mijn blog achter. Dat is al de 2e keer; alleen gekken en dwazen schrijven hun namen op... .
De kerk is stil, alleen zacht in de verte hoor ik kinderen spelen. Ik kijk rond en bemerk dat het hier nog sneller gaat als in Nederland, nog maar één zondag in de maand is hier een viering. Hadden ze hier maar een woord en gebed of pastoraat groep. Ik ga zitten en mijmer zo'n 20 minuten voor mij uit. Alleen de stilte is hier genoeg.

Om half negen rijd ik Frankrijk binnen. Wat een verademing, de wegen hebben hier nummers en ik zal vandaag dus niet meer fout rijden.

Het fietsen gaat voorspoedig en vandaag drink ik pas na 50 km mijn koffie. Het valt me op dat het overal zo stil is en alle winkels gesloten zijn. In Erre wordt ik onthaald door een drumband met allemaal mensen er achter met blauw wit rode sjerpen (blauw boven). Als ik een paar dorpen verder 2 leger jeeps zie staan weet ik het: het is hier Bevrijdingsdag of zoiets. Bij alle oorlogsmonumenten blijken nu ook verse bloemen te staan.

Het is heuvel op en af, en mijn topsnelheid is vandaag ruim 47 kilometers. Het zijn dan ook best serieuze hellingen. Een mooie oefening voor de Pyreneeën.

Om 12 uur maakt de motregen plaats voor echte regen. Koud was het al en de wind waait ook onverminderd. José zei het al: het wordt herfstig weer, maar toch heb ik er plezier in. Juist omdat ik niet meer hoef te zoeken kom ik in gedachten in de cadans van het trappen en komen de gedachten. Niets groots, gewoon kleine overdenkingen en invallen over gewone dingen.

Bij abdij de Vaucelles, het is te bezichtigen en er wonen geen paters meer, score ik mijn 1e Franse "tampon". Dat zeg ik toch goed Rita?

In St. Quentin kom ik Bart Kalisvaart tegen. Hij is onderweg van Amsterdam naar de Dordogne waar hij een vriend gaat helpen klussen. Hij is pas 2 dagen onderweg en ook al hier. Maar net zo nat als ik besluiten we een hotel oid. te zoeken en zo de kosten te delen. Maar dan gaat het mis. Het adres uit mijn routeboekje is gestopt en ook de volgende pogingen hebben geen resultaat. Als 40 km later in Ham het enige hotel gesloten blijkt te zijn en het inmiddels donker is, vraagt een Marokkaanse mevrouw die net haar restaurant aan het afsluiten is, ons binnen een maakt voor ons alsnog heerlijke couscous. Als de dochter ons toch al wel redelijk hopeloze verhaal hoort gaat ze rondbellen maar dat levert geen slaapplaats op. Ons idee om op het station te slapen vinden ze maar niets. En dan blijkt er toch een camping te zijn. Nu ja, een leeg woonwagenpark en in een soort toilet gebouwtje zetten we onze tenten op, (beiden voor het eerst zonder haringen, dat gaat dus ook) en om 12 uur liggen we eindelijk in ons bed.

Conclusie? Ik dacht dat dit een saaie dag zou worden. Maar deze natte barre dag brengt me een verhaal en 160 km verder. Ik lig weer op schema. Morgen eerst mijn blog, dan terug naar de route en vervolgens weer recht zo die gaat.